Orlando: Seaworld & Kennedy Space Center We rijden van St. Augustine naar Orlando en het gaat vlotter dan we van tevoren gedacht hadden. Vroeg in de middag zijn we in de buurt, missschien toch
nog een beetje aan de late kant voor Kennedy Space Center, dat is tot 18.00 uur open. Geen nood, er zijn alternatieven. Femke was een paar weken terug nogal enthousiast over Seaworld in San Diego.
Dat gaan we dus doen, alleen nu in het oosten van de States. We kunnen de rollercoaster maar beter overslaan. Je moet ervoor in de rij gaan staan en hij doet nogal 'gruwelijk' aan. De shows
zijn geweldig om te zien: eerst de dolfijnen, daarna de orca's en daarna de zeeleeuwen. Die zeeleeuwen zijn niet de meest spectaculaire beesten, maar er blijkt een geweldig komische show omheen
gebouwd te zijn. We hebben in ieder geval flink gelachen en we waren niet de enigen. Kina maakt nog wat foto's van extra large types en hoge witte sokken. Deze zullen hier echter niet gepubliceerd
worden, omdat we op de Ipad niet over de middelen beschikken om deze personen anoniem te maken. Niet dat Kina dat een probleem vindt, maar Rob heeft morele bezwaren. Op een steenworp afstand van
Universal Studios, een van de andere grote pretparken, vinden we een hotel. De volgende morgen checken we uit en Kina vraagt bij de counter van Universal Studios in de lobby van het hotel om coupons
voor Kennedy Space Center, de concurrent dus. Haar motto is: wie niet waagt, die niet wint. Je moet maar durven! Rob houdt zich op afstand, hoort er even niet bij. Toch is het zeker geen
onverstandige aanpak. Al menigmaal hebben we extra korting gekregen op onze ANWB-kaart, soms op heel verrassende momenten. Confronterend is het wel, als Amerikanen ons er spontaan opmerkzaam op maken
dat we waarschijnlijk in aanmerking komen voor een 'senior' korting... Dat laatste gebeurt bijvoorbeeld als we kaartjes kopen voor Kennedy Space Center. Een troost is het dat je al in aanmerking komt
voor dit voorrecht als je de leeftijd van 55 jaar hebt bereikt. KSC is indrukwekkend: enorme raketten, veel goed gebrachte informatie en prachtige 3d-films. En... we mogen er trots op zijn dat we in
een space shuttle zijn geweest. (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/41/Space_Shuttle_Columbia_launching.jpg) Misschien dat zelfs Wubbo en Sjoerd daar nog niet aan toegekomen zijn! Wie
zover gekomen is, moet natuurlijk ook niet terugdeinzen voor een zo realistisch mogelijke simulatie van een lancering. Toen we echter zagen dat deze niet geschikt was voor zwangere vrouwen en
mensen met hoge bloeddruk en hartproblemen begon ons de moed enigszins in de schoenen te zinken. Bijna hadden we onze hand opgestoken, toen we voor de allerlaatste keer de kans kregen om op die
manier kenbaar te maken dat we uit de rij wilden stappen. Daarna was er geen weg terug meer... en gelukkig kunnen we het navertellen. Het was spectaculair! Na al die emoties is het goed om bij te
komen op het strand van Daytona. We hebben een heerlijke kamer met uitzicht op strand en zee. Laten we nu maar lekker gaan luieren, voordat we aan onze terugreis gaan beginnen.
Na New Orleans zijn we richting Florida gereden om op strand even bij te komen. In St. Augustine hebben we in een hotel ingecheckted voor 3 dagen. Tussen 12.00 en 16.00 uur is het te warm om op het
strand te zijn. Dus gaan we in de ochtend en namiddag. 's Avonds naar de oude stad om wat rond te lopen en een restaurant en terrasje op te zoeken. St. Augustine is de eerste stad waar blanke,
Spaanse kolonisten zich vestigden in 1565. De bewoners zijn er daarom trots op dat zij in de eerste stad van de Verenigde Staten wonen. Het stadscentrum is nog steeds helemaal in Spaanse stijl met
Spaanse architectuur en Spaanse straatnamen. Ook de oudste school van Amerika is hier te vinden. De stranden zien er prachtig uit. Helder, fijn wit zand. Wanneer je er op loopt, knerpt het als verse
poedersneeuw. In het begin van de avond worden we bijna dagelijks getrakteerd op een flink potje onweer, waarbij het overigens nauwelijks afkoelt. Maar ondanks dit 'slechte' weer houden we het hier
wel even uit. Maandag willen we naar Kennedy Space Center gaan (goed idee Pep!). BTW, WIST JE DAT: * Witte sokken, hoog opgetrokken, hier nog steeds kunnen? Zelfs op tv wordt er reclame voor gemaakt!
Jakkie! * Er bejaarden nog aan het werk zijn om wat bij te verdienen? We hebben bijv. Een vrouw van rond de 75 gespot die de vloer van Mac Donalds stond aan te vegen. Of een man van ongeveer de
zelfde leeftijd die in de supermarkt de hele tijd staande de boodschappen van de klanten inpakt. En zij waren niet de enigen, Disgusting! * De meeste Amerikanen niet of nauwelijks weten waar
Nederland ligt? Bijv. een meisje aan de kassa van de benzinepomp zegt met een flinke zuidelijke knauw: " I like your accent, where are you from?" Rob legt uit dat we uit Nederland komen. Het meisje
knikt, oh ja. Rob kan het niet laten om te vragen: weet je waar dat is? Nee, bekent het meisje. Rob legt uit: in Europa, tussen Great Britain en Germany. Meisje: " wow, dit you drive the whole way?"
* De meeste Amerikanen nog steeds minimaal 20 kilo te zwaar zijn en dat een pas gelanceerde website voor vrouwen met normale maten (in plaats van filmsterformaat) hier groot succes heeft. We hebben
enkele foto's van fastfood ladies gezien, die trots op hun volle figuur waren. Over smaak valt niet te twisten, maar gezond lijkt het ons niet. Wij zien hier heel wat mensen meer schuifelen dan lopen
als gevolg van hun overgewicht.
New Orleans Onderweg naar New Orleans bezoeken we Vicksburg en Natchez. Vicksburg is bekend om de veldslag die daar heeft plaatsgevonden tijdens de Burgeroorlog. Je kunt als toerist het slagveld
bezoeken met je auto, in Amerikaanse stijl dus: een soort drive-in slagveld. Je moet echter wel heel erg steunen op je inbeeldingsvermogen. Overal staan gedenktekens, waardoor je weet dat op die plek
dit of dat regiment stond opgesteld. Tja... Het uit de Mississippi opgetakelde oorlogsschip maakt het een beetje goed, evenals de korte introductiefilm in het visitors center. Natchez is een aardig
plaatsje met sfeervolle, oude huizen. De Mississippi is er indrukwekkend breed. Maar verder is het vooral een nogal slaperig stadje, zodat we besluiten door te stoten naar die bruisende stad
stroomafwaarts. In New Orleans vinden we een hotel op minder dan tien minuten van Bourbon Street, de meest lawaaiige en toeristische straat in deze stad. Uit elk etablissement klinkt luid de muziek:
blues, soul, jazz en af en toe cajun. Als er geen muziek is, gaat het om andere vormen van ontspanning. Gewaagd geklede dames proberen daar aarzelende mannen hun club in te trekken. Het is nog steeds
heel erg warm, ook al is de zon allang ondergegaan. Het is misschien allemaal te commercieel en te schreeuwerig, maar de muziek en de leuke balkonnetjes maken alles goed. Wil je nog betere muziek, ga
dan naar Frenchmen Street, zo verzekeren ons enkele locals. Dat hebben we dan ook de volgende avond gedaan. Het leuke is dat elke kroeg live muziek heeft en dat in allerlei variaties. Wil je
bijvoorbeeld naar jazz luisteren, dan kun je net zo lang lopen tot je jouw favoriete jazzstijl gevonden hebt. Overdag wil Kina per se een tochtje op een oude riverboat maken, zo'n stoomboot met een
schoepenrad. Het bevalt goed. Je kunt een kijkje in de machinekamer nemen en zien hoe het machtige rad aan de achterkant door enorme stoommachines aangedreven wordt. Op het dek is het ondertussen
goed toeven en in de luxe salon speelt een pianist goede jazzmuziek. Wij blijven toch maar buiten, het is er heerlijk koel onder de luifel. Teruggekomen strijken we neer in het nogal bekende Cafe du
Monde. Je moet er een keer geweest zijn om de beignets te eten en dat doen we dus ook. Niet slecht! Ondertussen begint er een bandje te spelen, het swingt de pan uit en de mensen zijn behoorlijk
enthousiast. De zanger is qua stem een reïncarnatie van Louis Armstrong. Hij zingt niet alleen leuk, maar blaast ook nog een lekker deuntje op zijn trompet. Er gaat geen pet rond. Dat is ook niet
nodig, want veel mensen (ja, wij ook) gooien geld in een daarvoor bestemde emmer. Dit hebben we al vaker gezien, het lijkt de belangrijkste bron van inkomsten van de muzikanten te zijn, ook als ze in
een kroeg spelen. De volgende dag stappen we weer in onze Chevy Impala en gaan op weg naar Florida.
De reis van Nashville naar Memphis is voorspoedig verlopen. Mede dankzij de nieuwe navigator die we in de Wallmart gekocht hebben. De "oude" had het min of meer begeven, viel steeds uit en was niet
meer zo up to date, zo erg dat Kina de Vlaamse dame die ons op weg hielp begon uit te schelden." Nieuwe routeberekening" kan zij in ieder geval niet meer aanhoren. Haar wens is dat zij hem uit het
raam kan gooien zodat hij uiteenspat op straat. Maar jullie kennen Rob....dat is absoluut onbespreekbaar! Onderweg hebben we hevige regenbuien gehad. Slaat het weer dan toch om? Midden in het centrum
van Memphis hebben we ingecheckt in ons hotel. De belangrijkste highlights zijn op loopafstand en het is gelukkig opgehouden met regenen en ook niet onbelangrijk: de temperatuur is ook wat gezakt.
Allereerst een lekkere koffie genomen bij Starbucks en daarna naar het Memphis Rock 'n' Soul museum. Ook dit museum was goed en leuk opgezet. Je maakt een reis door de tijd van de muziek van de
Mississippi delta. Dit museum laat goed zien hoe de muziek, vooral blues en country, de scheidslijnen tussen zwart en blank doorbrak. Arme blanke mensen en gekleurden speelden samen, beïnvloedden
elkaar en zo ontstond jazz en rock 'n roll. We zagen er ook de allereerste jukeboxen, o.a. de overbekende Wurlitzer. Er waren veel attributen en kleding van beroemde musicie te zien. De Gibson
gitaren, nog steeds 100 meter verderop gemaakt, waren natuurlijk ook duidelijk aanwezig. Dan naar Beale Street. Een oudere dame, kleindochter van de eigenaar van een grote winkel die bijzonder was
omdat de laatste honderd jaar niets aan het interieur veranderd was, had het al gezegd: 'Het is niets meer wat het geweest is.' Zij bedoelde dat het vroeger wemelde van straatarme muzikanten en
hoeren, maar dat je iedereen kon vertrouwen. Na de dood van Martin Luther King was alles veranderd. De muzikanten waren er vooral op uit om snel geld te verdienen aan de toeristen en de hoeren waren
ook niet meer van de juiste soort. Nu waren er volop 'bums' (schooiers), in tegenstelling tot vroeger. Dat dit wel zo'n beetje klopte, hadden wij zelf al geconstateerd. Iedereen die Beale Street
bezocht, werd bij het betreden van de afgezette straat gefouilleerd. Het doel van deze 100% controle was het weren van wapens uit het uitgaansgebied. Het zal een aantal pimps die daar met hun bitches
rondliepen wel een ongemakkelijk gevoel gegeven hebben. Hoewel wij hier ook met plezier rondgekeken hebben en van de muziek genoten hebben, vonden we het nogal ordinair, toch heel anders dan Broadway
in Nashville. De volgende dag zijn we naar het landgoed van Elvis Presley, Graceland, gegaan. Wat een groots opgezet en goed georganiseerd bedrijf is dat! Enorme aantallen gasten, in ieder geval wel
op onze bezoekdag. Wij hebben ons er ruim vier uur geamuseerd. Leuk om te zien dat Elvis graag naar drie televisies tegelijk keek en via de audiotour te vernemen dat hij die drie televisies had
aangeschaft, nadat hij had gehoord dat president Johnson op die manier verschillende kanalen volgde. Totaal niet belangrijk, maar toch een aardig weetje! Dat het interieur nogal kitscherig was, was
nauwelijks een verrassing. Het interieur van het grote, persoonlijke vliegtuig van de de grootste ster aller tijden was echter nog steeds spectaculair. Ook de tientallen auto's, motoren en funcars
waren bijzonder. De graven van Elvis en zijn familieleden werden door de aanwezigen met het nodige respect bekeken, waarbij echter een stel Chinezen nu kans zag om nog beter luidkeels met elkaar te
converseren. Nou ja, als kind zullen ze wel geleerd hebben dat popmuziek een decadent verschijnsel is dat kenmerkend is voor de ondergang van het kapitalistische systeem. Of ze hebben 'andere'
manieren dan wij. Verder gaat de reis, met de Mississippi mee, stroomafwaarts. Rob moet per se langs de kruising van highway 61 met highway 49: de bekendste crossroads van Amerika. We vinden het,
maar Kina wil zo snel mogelijk verder. Teveel ongure types, die uit roestige containers komen die kennelijk hele families herbergen. Zo eindigen we deze dag in Cleveland, Mississippi.
De hitte is nog steeds moordend. Ook in de avond en nacht is het dan nog steeds 35 graden en de luchtvochtigheid is erg hoog. En het schijnt tot het weekend zo te blijven. Overal wordt gewaarschuwd
om veel te drinken. Nou dat kunnen die Amerikanen wel. Enorme bekers van ongeveer een halve liter gevuld met cola gaan er met gemak in en dan wordt er ook nog een refill gehaald. Maar wij zitten in
Nashville en het belooft gezellig te worden. Nashville swings! Eerst inchecken in ons hotel op de Music Valley Drive, dan even lekker douchen en daarna op stap en de hitte trotseren. We bezoeken The
Grand Ole Opry, de heilige plaats van de Country & Western muziek. Je telt als artiest niet serieus mee als je daar niet hebt mogen optreden voor een live audience. Elke uitzending wordt
uitgezonden. Vroeger voor radio en tegenwoordig ook voor tv. Wij hebben hier een rondleiding gehad. Helaas was er geen optreden de komende 2 dagen. 's Avonds zijn we naar het Bluebird Cafe gegaan,
waar we gelukkig naar binnen konden. Normaal moet je hiervoor reserveren. Het was stampvol. De meeste mensen uit Nashville zelf. Wij waren de enige toeristen. Het was een gemengd publiek, jong en
oud. De band speelde allerlei soorten muziek: country, folk, blues en rock 'n roll. Het klonk allemaal goed. De solo gitarist heeft o.a. Met Bob Dylan getoerd, geen tweederangs musici dus. De
volgende dag hebben we maar eens geshopt. De outlet bij ons in de buurt was gesloten vanwege de gigantische en rampzalige overstroming van de Tennesee river, enige tijd geleden. Dus lekker in onze
airco Chevy er op uit naar Lebanon, slechts 45 km verderop. Heerlijk al die koele winkels. Met de nodige volle tassen weer terug naar ons hotel om daarna downtown Nashville te bezoeken en een hapje
te eten. Wat een gezelligheid op Broadway! Alleen maar kroegen waar bandjes speelden. Uiteraard Tootsies bezocht en vervolgens naar de buren bij Robert's waar wij de rest van de avond bleven. We
zaten aan een tafel met Canadezen en locals. De band die er optrad was geweldig. Hun muziek was ook weer heel divers. Rob was zo enthousiast dat hij voor het eerst in 10 jaar een CD van ze gekocht
heeft. Hij heeft zelfs gedanst, hoewel hij daar enigszins door de Canadezen toe gedwongen werd. Het bier vloeide rijkelijk! We zijn tot in de kleine uurtjes gebleven. Eenmaal weer terug in het hotel
zijn we gauw gaan pitten, want morgenochtend gaan we naar Memphis. En daar willen we niet te laat aankomen.
Vanuit Charleston zijn we richting Cherokee gegaan. Dit stuk hebben we niet in 1 keer gereden, dus een tussentijdse overnachting in Fort Jackson. Geen opwindende plaats trouwens. De volgende dag
gingen we op weg naar de Beierse Alpen. Die vonden we in het plaatsje Helen. Hier kun je zelfs lederhosen en koekoeksklokken kopen. Maar een lederhose heeft Rob al (voor de motor) en een koekoeksklok
past niet zo in ons interieur. We hebben ons zeer verbaasd over de talloze Amerikanen die zich over een mak riviertje in een tube lieten afdrijven. Kortom: Helen was wunderbar! Toen op weg naar
Cherokee, aan de voet van de Great Smoky Mountains. Het plaatsje heet niet voor niets zo. Het is het stamgebied van de Cherokee-indianen. Dit is een volk met een tragische geschiedenis: google maar
eens op ' Trail of tears'. Op zoek naar een geschikte eetgelegenheid kwamen we in het casino terecht. Een gokpaleis van enorme afmetingen dat qua omvang niet onder hoefde te doen voor de collega's in
Las Vegas. Echter... Welk een triest gezelschap. Zoveel treurige mensen zie je zelden in zulke aantallen bij elkaar. Men was kennelijk voornamelijk bezig om de laatste dollars van het karige pensioen
in de automaten te stoppen. Lusteloos, en misschien ook wel moedeloos, werd steeds weer op knoppen gedrukt. Dat laatste maakte het nog armzaliger. Alles was geautomatiseerd, zelfs de kaarten werden
elektronisch 'geschud'. Na een goede nachtrust bezochten wij het Cherokee Museum. Dit was verrassend goed opgezet. Een goede mix van verhaal en attributen maakten het tot een interessante ervaring.
Trouwens, in het museum kwamen we nog een indiaan tegen die ons bekend voorkwam, maar die wij niet helemaal konden plaatsen. Wij hopen dat onze lezers dit opperhoofd kunnen identificeren (zie foto).
Daarna gingen we naar het Indian Village, een soort openlucht museum. Een jonge Cherokee leidde ons rond en vertelde veel over de tradities van zijn stam. Na een lekkere bak koffie in het plaatsje
Cherokee stapten we weer in de auto en vervolgden onze reis richting Nashville via een scenic route door het Great Smoky Mountain National Park. Een slingerende weg, schitterende panorama's en heel
veel Harleys. De reis eindigde in Knoxville, de vroegere hoofdstad van de staat Tennessee. Gelukkig hadden we nog tijd voor een verfrissende duik in het zwembad. Konden we wel gebruiken, want het is
hier overdag nog steeds een graad of 35 in de schaduw.
Charleston is de stad van de wilde dans uit de jaren twintig van die naam, maar ook de de stad waarin in de eeuwen daarvoor de planters flaneerden met hun in de laatste mode geklede dames. Net buiten
de stad hadden zij statige huizen laten bouwen op tussen hun enorme plantages. Zij waren rijk geworden door het verbouwen van katoen of rijst. Wij begonnen onze verkenning van deze historische stad
met een bezoek aan een van deze plantages, de Magnolia Plantation. De rijstvelden waren door de Noordelijken vergiftigd tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, zodat wij nu moerassen om ons heen zagen.
De hitte was moordend en de hoge luchtvochtigheid maakte het toertje van deze middag ook niet gemakkelijker. Een verkoelende duik in de vele waterplassen of de nabijgelegen rivier was echter niet aan
te raden vanwege de vele alligators. Het landhuis was prachtig en stond in schril contrast met de wel heel eenvoudige slavenhutjes. In een zo'n hut woonden twee families. Na de afschaffing van de
slavernij bleef een voormalige slaaf vrijwillig wonen op deze plek. Hij produceerde een nageslacht van dertien (!) kinderen, die allemaal op de een of andere manier in een enkele hut pasten. 's
Avonds gingen we uit eten in het historische centrum van Charleston. We vonden het gezelliger dan Savannah. Er waren veel winkeltjes, swingende kroegen en restaurants die allemaal hun eigen stijl
hadden. Wij hebben heerlijk Italiaans gegeten. Dit keer maar geen pizza, want ze hadden genoeg bijzondere gerechten. De volgende dag zijn we naar Fort Sumter gegaan. Hier vuurden de Zuidelijken in
1861 de kanonskogel af die het begin van de Burgeroorlog inluidde. De strijd om dit fort in de monding van de haven hield pas op toen de Noordelijken het zuiden in 1865 definitief verslagen hadden.
De verdedigers zullen een zware tijd hebben gehad, maar wij hadden het ook niet makkelijk. Nog maar net in het fort aangekomen, werden we getracteerd op de geschiedenis van deze plek. Dit werd gedaan
door een jonge dame met de meest irritante stem die wij tot nu toe in de VS gehoord hebben en helaas sloeg zij geen enkel detail over. Nadat de boot ons weer aan wal gebracht had, gingen we lekker
picknicken onder een paar schaduwrijke bomen. Schaduw of niet, het blijft hier steeds zo'n graad of 35 Celsius, behoorlijk warm dus.
Heerlijk, maar kort geslapen. Allebei om ongeveer een uur of 3 wakker en daarna doorgesudderd tot half 8. Je biologische klok kun je namelijk niet resetten! Hier is het 6 uur vroeger dan in
Nederland. Na een stevig Amerikaans ontbijt (niet dus) gingen op weg naar onze eerste bestemming Athens. Dit is een leuk, levendig studentenstadje. Dit hebben we te voet verkend. Van hieruit begint
de Antebellum Trail, een route waarlangs veel traditioneel gebouwde huizen te vinden zijn, waarvan sommige nog van voor de Burgeroorlog (1861 - 1865) dateren. Rob kreeg er helemaal zin in toen hij al
die porches met of zonder schommelstoelen zag. We zagen ook nog een mooi wit houten huis te koop met veel grond erom heen. Vraagprijs Slechts 219.000 US dollar. De trail eindigde in Macon: een stadje
waar we veel van verwachtten, maar dat nogal tegenviel. Veel beroemdheden zijn hier hun carrière begonnen, onder wie Little Richard, Otis Redding en James Brown. De dochter van Otis heeft hier nog
steeds een exclusieve schoenenzaak. Al met al vonden we het toch een duffe, en vooral slaapverwekkende plaats, reden waarom wij hier een overnachting regelden. De volgende dag reden wij op maximum
snelheid (70 mijl = 112 km) naar Savannah. Voor de burgeroorlog de belangrijkste katoenhaven van Amerika en de oudste stad van Georgia. We hebben het historische centrum verkend. Een rammelige
trolleybus bracht ons er naartoe. De weg voerde langs prachtige lanen waarin eiken een langgerekt gewelf vormen. Langs de riverside waren leuke cafeetjes en winkeltjes, wel erg vol met (Amerikaanse)
toeristen. Morgen gaan we verder, bestemming Charleston.
