New Orleans Onderweg naar New Orleans bezoeken we Vicksburg en Natchez. Vicksburg is bekend om de veldslag die daar heeft plaatsgevonden tijdens de Burgeroorlog. Je kunt als toerist het slagveld bezoeken met je auto, in Amerikaanse stijl dus: een soort drive-in slagveld. Je moet echter wel heel erg steunen op je inbeeldingsvermogen. Overal staan gedenktekens, waardoor je weet dat op die plek dit of dat regiment stond opgesteld. Tja... Het uit de Mississippi opgetakelde oorlogsschip maakt het een beetje goed, evenals de korte introductiefilm in het visitors center. Natchez is een aardig plaatsje met sfeervolle, oude huizen. De Mississippi is er indrukwekkend breed. Maar verder is het vooral een nogal slaperig stadje, zodat we besluiten door te stoten naar die bruisende stad stroomafwaarts. In New Orleans vinden we een hotel op minder dan tien minuten van Bourbon Street, de meest lawaaiige en toeristische straat in deze stad. Uit elk etablissement klinkt luid de muziek: blues, soul, jazz en af en toe cajun. Als er geen muziek is, gaat het om andere vormen van ontspanning. Gewaagd geklede dames proberen daar aarzelende mannen hun club in te trekken. Het is nog steeds heel erg warm, ook al is de zon allang ondergegaan. Het is misschien allemaal te commercieel en te schreeuwerig, maar de muziek en de leuke balkonnetjes maken alles goed. Wil je nog betere muziek, ga dan naar Frenchmen Street, zo verzekeren ons enkele locals. Dat hebben we dan ook de volgende avond gedaan. Het leuke is dat elke kroeg live muziek heeft en dat in allerlei variaties. Wil je bijvoorbeeld naar jazz luisteren, dan kun je net zo lang lopen tot je jouw favoriete jazzstijl gevonden hebt. Overdag wil Kina per se een tochtje op een oude riverboat maken, zo'n stoomboot met een schoepenrad. Het bevalt goed. Je kunt een kijkje in de machinekamer nemen en zien hoe het machtige rad aan de achterkant door enorme stoommachines aangedreven wordt. Op het dek is het ondertussen goed toeven en in de luxe salon speelt een pianist goede jazzmuziek. Wij blijven toch maar buiten, het is er heerlijk koel onder de luifel. Teruggekomen strijken we neer in het nogal bekende Cafe du Monde. Je moet er een keer geweest zijn om de beignets te eten en dat doen we dus ook. Niet slecht! Ondertussen begint er een bandje te spelen, het swingt de pan uit en de mensen zijn behoorlijk enthousiast. De zanger is qua stem een reïncarnatie van Louis Armstrong. Hij zingt niet alleen leuk, maar blaast ook nog een lekker deuntje op zijn trompet. Er gaat geen pet rond. Dat is ook niet nodig, want veel mensen (ja, wij ook) gooien geld in een daarvoor bestemde emmer. Dit hebben we al vaker gezien, het lijkt de belangrijkste bron van inkomsten van de muzikanten te zijn, ook als ze in een kroeg spelen. De volgende dag stappen we weer in onze Chevy Impala en gaan op weg naar Florida.